güven

pippa bacca'nın öldürülmesinin üstünden bir yıl geçmiş ve yolculuğuna kaldığı yerden siyah gelinlik giyerek devam eden bir belgesel sinemacı varmış. ben bu haberi biraz evvel yaptığım zor bir görüşmenin üstüne okudum. zor görüşmenin teması vicdani bir sınav, ağır bir sorumluluk, müdahele edilmesi gereken bir kötülük ve müdahele edildiğinde olabilecek başka sıkıntılar vs. idi.. işte böyle bir seanstan çıkıp da pibba bacca ile ilgili haberin ilk paragrafını okuyunca gözlerim doldu.

"Üzerinde beyaz bir gelinlikle Milano’dan yola çıktı. Aralarında Türkiye’nin de bulunduğu ülkeleri otostopla geçip Tel Aviv’e varmayı hedeflerken ‘insanların güvenilir olduğunu kanıtlamaya’ çalışıyordu. 31 Mart 2008’de Gebze’de tecavüz edildikten sonra boğularak öldürüldü. "

demek ki neymiş pippa, insanlar güvenilir filan değilmiş...

siyah gelinlikli bingöl elmas ise kökünden sarsılan güvenilirlik tezini şöyle yeniden çerçevelemiş:
"Hiç kimse mutlak iyi ve mutlak kötü değildir. Kötü yanları vardır, iyi yanına denk gelmek ya da onu harekete geçirmek temel mesele."
hakkaten mesele yani...

ben artık o kadar da iyimser değilim. iyimserliğimi ve belki de biraz "masumiyetimi" kaybettiğim için üzgün de değilim üstelik.

alatlı, kötünün gözünün içine bakabilme cesaretini tanımlamıştı kâbus kitabında.
kapağında bir göz resmi vardı, sauron'un gözüne benziyordu.
benim için ne uzak bir cesaretti bu...
alatlı, viva la muerte'de günay rodoplu'nun şafak'a duyduğu güveni genelleyişini anlatıyordu, bu güvenden geçerse insanlığa duyduğu güvenden de geçecekti. o yüzden geçmiyordu o güvenden inatla. fazlaca inatla. bence geçmesi gerekti, kitap boyunca hep şafak'a güvendiği her anda o sayfalar boyunca gıcık oldum bu duruma.

şafak'a güvenmiyorum.
insanlığa güveniyorum.
insanların hepsine değil.

not: pippa bacca vesilesiyle kadın olmak meselesine, türkiye'de kadın olmak meselesine, güç, şiddet ve toplumsal patoloji konularına da gidebilirdim. zihnim gidip gidip geliyor şimdi ama birazdan görüşmeye gireceğim.
iyi seansta olsunlar.