zaman

rüyamda bizim sokağın başındayız. biz diyorum ama sevgili okur, bu bizim içinde siz yoksunuz. ben ve o var sadece, duruyoruz öyle. bir şifacı kadın geliyor, benim kollarım, boynum ağrıyormuş, elinde bir merhem varmış galiba bu kadının kollarımı, boynumu filan sıvazlıyor, o da izliyor. sonra diyorum ki böyle orta yerde durmayalım biraz kenara çekilelim, biz kenara çekilirken o, orda kalıyor, yere bakarak oturuyor bir banka.uyandığımda rahatsızlanmıştım ya da başka bir terminolojide bedenim kendini iyileştirmek için semptomlar çıkarmıştı. onun yere bakışında, bakışlarında garip bir boşluk hatırlıyorum şimdi sanki unutmuş gibi, ben şimdi burda ne yapıyorum şaşkınlığı ama hafif ve puslu. aklıma hunag yaoshi geldi şimdi.